21 november 2017

Zaterdag 9 september, 12 uur s’ middags
In het weeshuis mocht ze nooit heel lang slapen. Ze werd altijd wakker gemaakt. Vandaag was dat anders, want in de middag lag ze nog steeds te snurken. “Opstaan!”, riep iemand, terwijl het licht uit de deuropening de kamer verlichtte. “Neeee, ik wil niet…..”, mopperde ze. Ze verstopte zichzelf onder haar deken, maar helaas werd die zo op de grond gegooit. “Céciala, we gaan vandaag naar mevrouw Balencia, weet je nog? Het is al 12 uur! Ik heb je zeker nog een halfuur laten slapen voordat ik hier aan kwam. Misschien wel langer!”. Céciala kreeg door dat het Carry was die haar wakker maakte, en toen ze hem hoorde zeggen dat het al 12 uur was, werd ze meteen wakker. “12 uur?! Ik heb nog nooit zo lang geslapen!”. “Ja, kinderen van jou leeftijd slapen normaal ook niet zo laat in het algemeen, maar we snappen het wel. Kom je zo naar beneden?”. “Ja, is goed. Kan iemand misschien mevrouw Grey gaan halen?”. “Je weet dat je gewoon Magalie mag zeggen, toch?”. “Ja, maar dat klinkt nog een beetje vreemd…”. “Ik snap het. Ik zal haar gaan halen, oke?”. “Dankje!”. Carry sloot de deur en Céciala probeerde een beetje wakkerder te worden. Even later kwam mevrouw Grey binnen. “Je had me nodig?”. “Ja, zou je me misschien willen helpen met aankleden? Meestal doe ik het zelf want ik kan het wel zelf maar het duurt altijd wel even en ik wil er vandaag echt goed uit zien.”. “Natuurlijk help ik je. Waar zijn je kleren?”. “In die tas.”. Ze wees naar de tas en mevrouw Grey liep erheen. “Is even kijken…”, begon ze in zichzelf. Ze haalde verschillende kleren uit en wat ze niet goed vond vouwde ze mooi terug op en legde ze voorlopig even op bed. “Wat vind je hiervan?”, vroeg ze een paar minuutjes later. Het was een wit hemdje met daarbovenop een zwart vestje en een rode rok met zwarte ruitjes. Daarbij kon ze ook nog een zwarte panty aan doen, wat ze wel leuk vond omdat het niet heel warm was. “Perfect!”, zei Céciala blij. Mevrouw Grey hielp onder anderen met de panty aandoen, want dat was voor Céciala nog heel moeilijk, en maakte ook de knoopjes in haar hemd dicht. Nadat ze helemaal was aangekleed, straalde ze ook helemaal, en mevrouw Grey ook. “Je ziet er echt prachtig uit, Céciala. Je zou het aan de jongens moeten laten zien!”. Dat ging ze vrijwel meteen daarna ook doen. Ze liep blij naar beneden en pronkte met haar outfit. “Heel mooi, Céciala!”, zeiden ze beiden, al dan niet met een paar andere woorden. “Dank je.”, lachte ze. “Zo kan ik wel naar mevrouw Balencia, toch?”. “Zeker weten. Ze gaat het leuk vinden om je terug te zien!”. “Ik hoop het.”. “Zullen we dan maar vertrekken? We kunnen er gewoon te voet naartoe, het is een kwartiertje stappen.”, ging Paul verder. “Ja, laten we dan maar niet wachten.”. Paul stelde de GPS in op het adres van mevrouw Balencia, en zo gingen ze met hun drietjes de deur uit.